Mijn leven als verborgen transsesksueel

Gisteren voor het eerst een rok aan gehad. Dat zit echt veel prettiger dan een broek. Ik heb er direct een paar bijbesteld.
Een jurk zit nog beter.

Ik ben transseksueel. Mede door mijn slechte jeugd, heb ik dit meer dan 40 jaar onderdrukt. (Ik zat in een kindertehuis waar niet naar mij geluisterd werd, maar bij alles wat afweek direct een psychiater werd ingeschakeld. Daarna in een pleeggezin, waar als ik er over begon werd gezegd dat ik me aanstelde en alleen maar aandacht wilde trekken.) Ik had in die tijd lang haar en werd ook vaak voor een meisje aangezien. Toen ik in dat pleeggezin kwam werd mijn haar direct kort geknipt door mijn pleegmoeder, welke mij ook regelmatig liet weten dat ik overal te dom voor was en nergens voor deugde.
Om mijn verlangen vrouw te zijn te onderdrukken, liet ik mijn haar steeds korter knippen, zodat ik er mannelijk uit zou zien. De laatste 10 jaar hield ik mijn hoofd met behulp van scheermesjes zoveel mogelijk helemaal glad geschoren. Omdat mijn haar snel groeit en erg dik en donker is moest ik minstens 3 keer per week scheren om mijn hoofd kaal te houden. (Ik moet daarbij zeggen dat ik het wel een lekker gevoel vind, om geen haar op mijn hoofd te hebben. Het is ook erg gemakkelijk, om kaal te zijn. Je hoeft niet lang te wachten om je haar te laten drogen en het hoeft ook niet te worden gekamd of geborsteld, en het zit altijd in model.).
Het enige wat ik hiermee bereikt heb, is dat ik steeds ongelukkiger werd en nooit helemaal mezelf kon zijn. Ik heb besloten hulp te gaan zoeken en hoop dat ik niet alleen voor mijn gevoel, maar ook lichamelijk een vrouw zal zijn.

Gisteren had ik op het werk een gesprek met een collega. Deze zei een paar weken geleden letterlijk: “Ik denk dat jij heel stiekem een meisje wilt zijn. Hier had hij gelijk in. Eigenlijk is dat wel vreemd, omdat ik er de laatste 38 jaar nooit met iemand over gesproken had.

Het is gelukkig iemand van wie ik weet dat hij dat soort dingen niet rond vertelt. Als andere collega’s er achter komen heb ik op mijn werk helemaal geen leven meer. Ik moet nog een manier bedenken hoe ik dit op mijn werk bekend maak.